22/8/08

11.08.08

Επιστρέφοντας χθες
με τα πόδια μου να κοροϊδεύουν το μυαλό μου
και το κρασί την εν' όψιν εξεταστική Σεπτεμβρίου
πέτυχα αυτό το τραγούδι στο δεύτερο, τον μόνο σταθμό που πιάνω εδώ...
Θυμήθηκα τον Ορφέα όταν τον είχα πρωτογνωρίσει.
"Χρόνια μας έχει στοιχειώσει αυτή η υγρασία που στάζουν οι οροφές..." μου είχε πει.
Κι είναι πάντα το ίδιο. Δεν γνωρίζει εποχές αυτή η γαμημένη υγρασία.
Ύστερα βρήκα όλα τα μικρά χαρτάκια με τις αποτυχημένες αυτοσχέδιες συνταγές,
τα πακέτα τσιγάρων, το πίσω μέρος εισιτηρίων
και το εσωτερικό εξώφυλλων και οπισθόφυλλων...
Χωρίς εικόνα σήμερα.

Πιες

Σκόρπισαν οι ώρες στου χρόνου τις αιώρες
σαν τ' απανωτά τσιγάρα που κάναμε μες στο σταθμό
σπίθα τ' αστέρια στα παγωμένα χέρια
το σαράκι που σε τρώει και ξαναφέρνει γυρισμό
Σα καραβάκια χάρτινα οι χαρές
βουλιάζουν άτυχα σε μέρες βροχερές
το φάρμακο που καίει τις πληγές
είναι γραμμένο σε αυτοσχέδιες συνταγές
κι εσύ πιες την υγρασία που στάζουν οι οροφές
την πίκρα που έχω μες στο στόμα πιες
Πήρες το κορμί μου και την απόγνωση μου
κάτω από το σβηστό φανάρι και σε δωμάτιο δανεικό
κι έγινε ο χρόνος δραπέτης δολοφόνος
σαν τις φλόγες του αναπτήρα που κάψανε το σκηνικό