ο ακροβάτης

Είναι μια υπέροχη μελαγχολία αυτή που σε σκεπάζει
όταν πετυχαίνεις τυχαία στο ραδιόφωνο το τραγούδι αυτό
που ήθελες τόσο ν'ακούσεις μα δεν το ήξερες μέχρι εκείνη τη στιγμή!
Ο ακροβάτης λοιπόν, με μια ευχή εσύ να φανείς
να επισκευάσεις τα σπασμένα μου φτερά κι ας
μένω μόνη στο πέταγμα μετά...

................ο ακροβάτης.................................................

Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται

για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται

Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά

και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει

Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό

πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό

Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς

να μένεις μόνος, να μένεις μόνος

Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ

που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ

Μύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς

μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου

Διατίθενται

Διατίθενται
πλαστικά πόδια κάθε μεγέθους
ειδικά για υποκλίσεις, υπερωρίες
και εργασιακά ατυχήματα.
απωθούν κάθε μορφή
αντίστασης.

Διατίθενται
χαμόγελα όλων των χρωμάτων
ειδικά για μετανάστες, ζητιάνους
αστέγους καθώς και για νέους
με λανθάνουσα αντικοινωνικότητα
και τάσεις απομονωτισμού.

Διατίθεται
το παρόν κυρίες και κύριοι
σε νέα αεροστεγή συσκευασία
διαθέτει κλειδαριά ασφαλείας
και αντικλεπτικό μηχανισμό
για αποφυγή τυχόν
ονείρων απαλλοτριωτών και
επιθυμιών.
Φυλάσσεται κάτω απ' το
μαξιλάρι και εγγυάται
άψογη λειτουργία
καθημερινής χρήσης.

2/12/2008 γιαννενα

γράμμα στον Δ.

Με κουράζει κάθε φορά αυτός ο χρόνος
που απαιτείται -δεν ξέρω από τι, από ποιον;-
λες κι έχουμε χρόνο για χάσιμο,
αυτός ο χρόνος μέχρι να κερδίσουμε
τη χαμένη οικειότητά μας, κι όλο τρώω
τα μικρά πετσάκια γύρω απ' τα νύχια μου -κάτι
τέτοιες ώρες είναι πιο νόστιμα από ποτέ- κι είναι
πραγματικά εξοργιστικό να υπάρχει
τόσος χώρος γύρω μας και ν' αδυνατούμε να τον γεμίσουμε
με τα γέλια και τις φωνές μας -ας μας ακούσουν οι γείτονες
δεν με νοιάζει- τόσος χρόνος
γύρω μας και ν' αδυνατούμε να τον γεμίσουμε με αισθήσεις και με μνήμες...
Να τρώμε τα σωθικά μας -μαζί με τις παρανυχίδες μας-
"ίσως.." "αλλά.." "όμως πρέπει να τα συζητάμε αυτά..."
"θα ήθελα να μάθω και τη δικιά σου άποψη γι' αυτό..."
(μερικές φορές νομίζω πως για όλα φταίν οι συνελεύσεις!)
ενώ θα μπορούσαμε να ξαπλώνουμε στις μαργαρίτες
και να μαντεύουμε τι συζητάν τα σύννεφα στον ουρανό...
Αχ, κι είχα τόσα σκεφτεί χθες το βράδυ πριν κοιμηθώ.
Αναλογιστηκες ποτέ πόση σκέψη καταναλώνουμε σε
πράγματα που ποτέ δε θα τολμήσουμε να κάνουμε,
σε λόγια που ποτέ δε θα μας φτάσει ανάσα να αρθρώσουμε...

Όχι καλή μου! Αρκετές μέρες και νύχτες σου έκλεψε
και σου κλέβει αυτή η αδηφάγος γνώση κι ο έρωτας δεν
είναι κουλτούρα ξέρεις, δεν είναι τέχνη ούτε πολιτική κι
ούτε θέλω την άποψή σου για τη γεύση και την αφή...
Θα μου πεις, μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ' ακούω!
μα δε γαμιέται κι αν έφταναν σε σένα,
αν έβρισκα εκείνη την δυνατή ανάσα που λέγαμε,
πάλι για να τ' ακούσω εγώ θα τα'λέγα.

Ίσως τα ξαναπούμε το χειμώνα.
Σε φιλώ.