Πλαστικό ανθρωπάκι playmobil
γκρεμίζομαι άηχα

από κουβερτενιες οροσειρές

σε στρώμα υγρό και σαπισμενο

σα φθινοπωρινή ματαιότητα

άλλες φορές πάλι

χάνομαι μέσα σε χιονοθύελλες

από κάτασπρα σεντόνια

δίχως καμιά διάθεση

να παλέψω με τον αγέρα

ή με τα στοιχειά του ήλιου

δίχως καμιά διάθεση

να ξαναστήσω τα ποδοπατημένα

σημάδια του μονοπατιού

δίχως καμιά διάθεση διάσωσης

ίσως πάλι απλώς

δεν θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι!

είναι φορές που το άνοιγμα

των ματιών μοιάζει να προσυπογράφει

τη συμφωνία της μέρας με τη θλίψη

μ' ένα στυλό συμπαντικό που

αντί για μελάνι είναι γεμάτο με βροχή

γραμμα στον δ.ΙΙ

βιαστικά σύννεφα περιμένουν στην ουρά
ακούραστη βροχή αγαπά αυτή την πόλη
όσο καμία άλλη στον κόσμο
μέρες σταγόνες αστέγνωτες πάνω στα ρούχα μου
απογεύματα μελαγχολικής ανίας
σαν αλλεπάλληλες κυριακές
νύχτες αδιάφορα ξέχειλοι υδροφόροι ορίζοντες ματιών
ή αν προτιμάς νύχτες αλκοολούχας αμέριστης αλληλεγγύης
ναι. προπαντός αυτό το τελευταίο.

κι αν αγγίζεις το κορμί σου και δεν είναι το κορμί σου
είναι που ξόδεψες στην ανάγκη την αφή και την πνοή σου

να δεις όμως που κάτι ήθελα να σου πω
αλλιώς ποιος ο λόγος να σου γράψω;
το μόνο που άλλαξε είναι οι εκδρομές μας
έχουν μειωθεί τραγικά από τότε που έφυγες
κι όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πόσο
απαραίτητος είναι ένας φίλος με αυτοκίνητο.

δεν μπορώ να πιάσω ούτε μια μικρούλα σκέψη σου

ποτέ δεν μπόρεσα

ούτε μια άκρη δε βρήκα στο κορμί σου

μια άκρη να πιαστώ ή να γκρεμιστώ...

κι ας είναι το έδαφος της πρόσκρουση
πάλι σαθρό

όμως να, κάτι ήθελα να σου πω
μα δεν μπορείς να πιάσεις ούτε μια μικρούλα σκέψη μου
κι όποτε έρχεσαι εδώ δε σε προλαβαίνω αλήθεια...
αργοπορημένες οι αισθήσεις αγκομαχούν
στο δρόμο της μνήμης ή της ψευδαίσθησης
εκείνες οι νύχτες δίπλα στην σόμπα
μέσα στη σιωπή της αμηχανίας
της κατανόησης
της θλίψης
κι έξω κατακλυσμός.


έλα τώρα, μη μου δίνεις
σημασία την ώρα που γυρνάω απ' τη δουλειά..
σχεδόν βρεγμένη
σχεδόν ζαλισμένη
σχεδόν θλιμμένη
σχεδόν έτοιμη για ύπνο...

σε φιλώ...

20.12.09