22/9/08

Συστατική επιστολή





















Να πιάνεσαι απ’τα μαλλιά της ελπίδας ανήμπορος και κουρασμένος
Χωρίς καμία διάθεση να δεις επιτέλους πως το κεφάλι της είναι αποκομμένο απ’το κορμί της.

Μπήκαμε στα σύννεφα.
Όταν βγήκαμε δεν υπήρχε πια καλοκαίρι να προσμένουμε.

Εκείνος, κάθε φορά μας κοιτάζει σα να’ ταν η τελευταία φορά.
Η πρώτη του γυναίκα πέθανε από καρκίνο.
Η δεύτερη αλλάζει κάθε μέρα σεντόνια, πετσέτες, ρούχα, μάτια και δάκρια. Γιατί όλα
Μυρίζουν θάνατο.Στην αρχή δεν την συμπαθούσα.
Η κόρη του στο διπλανό δωμάτιο πληκτρολογεί συστατική επιστολή στα σκουλήκια. Δεν εμπιστεύεται καθόλου τον παράδεισο πλέον...

Από τον πάνω μαχαλά μόλις που φτάνει μουσική στ’ αυτιά μου.
Κάποιος γάμος σκέφτομαι.

Ωχ, θεέ μου Αν έμπαινα τώρα στο μυαλό του ισως να μην είχα καμιά ανάγκη πίστης σε τίποτα.

Και σκέψου, πως ξέρω ήδη τόσα.
Ξέρω πως ο θάνατος έχει το χρώμα της ώχρας και είναι βαρύς σαν πέτρα.
Ξέρω πως ο θάνατος χορταίνει την πείνα του με τα μάτια.
Με τα μάτια τα δικά μας, των ζωντανών τα μάτια και τα καθρεφτίσματα του φόβου.
Ξέρω πως ο θάνατος απέχει από τη ζωή όση ώρα διαρκεί ένα πετάρισμα των βλεφάρων μας.

Μα ξέχασα...
"Οι θεοί δε σκέφτονται τι είναι
Γι’ αυτό είναι θεοί"

Ύστερα όλα έγιναν όπως στις ταινίες.
Ύστερα έγιναν όλα ρίζες ανάμεσα σε ρίζες.
Κι ο σκηνοθέτης μας χειροκροτεί ευχαριστημένος,
Παρόλο που ακόμη δεν κατάφερα να βάλω
τα ρήματά μου σε χρόνο παρελθοντικό.

Μπήκαμε στα σύννεφα.
Όταν βγήκαμε ο δρόμος μας ήταν μαύρος και στιλπνός...
Κι έπειτα στο δωμάτιο, κάποιος πετούσε στο ταβάνι χαμηλά,
και ζωγράφιζε ολόγιομα φεγγάρια σε νοητές συμπαντικές τροχιές.
Ίσως όμως να’ ταν και απλοί κύκλοι εναλλασσόμενοι και πεπερασμένοι. Δεν ξέρω.
Όσα ήξερα ‘γίναν αυτόχειρες.

1 σχόλιο:

stavros stavridis / σταύρος σταυρίδης είπε...

πόσο όμορφο; πόσο μεστό; πόσο ουσιαστικό είναι αυτό! λυπάμαι που δεν το διάβασα τόσο καιρό. είσαι ίσως ήδη εκεί που σε φαντάζομαι...