1/7/08

Μ'ένα φου...


Μποτιλιάρισμα στους δρόμους απ'το χνουδωτό χιόνι της λεύκας
κι απρόσεκτο το βλέμμα μου κινδύνεψε αρκετές φορές να τρακάρει.
Άλλοτε πάνω στο αθέατο και τον περίβλεπτο θρόνο του,
άλλοτε πάνω σε ξεβαμμένες διαβάσεις και εθελοτυφλούσες αποστάσεις,
άλλοτε πάνω στην υπόθεση τοξωτών χειλιών
κι άλλοτε στην υποψία συναπαντήματος με άλλα μάτια...
Μετά την πτώση μιας ριπής κορναρισματων
που με πέτυχε ακριβώς πάνω στο πρώτο βήμα
της φυγής μου, άρχισα να συμορφώνομαι.
Βοήθησε άλλωστε και η νέα αύξηση του εισιτηρίου.
Ανέβηκα στο λεωφορείο ύστερα, και εκεί πλέον συνήλθα
ολοκληρωτικά από την υπερβολική έκθεσή μου στο φως.

Έψαξα με την αφή κάποιον γνωστό μα τίποτα.
Η Αθήνα ήρθε και θρονιάστηκε πάλι στις άκρες των δαχτύλων μου.
Έκανα να φυσήξω με όλη μου τη δύναμη να πέσει κάτω, να γκρεμιστεί
μα καθώς την κοιτούσα σκεφτόμουν πόσο ίδιες μοιάζουν όλες οι πόλεις,
όταν οι δρόμοι τους γίνουν δικοί σου. Όταν οι δρόμοι τους γίνουν εσύ.
Τα πλακόστρωτα στενά και τα διλήμματα, τα παγκάκια και τα φιλήματα,
οι αφίσες, τα γκράφιτι στους τοίχους, τα συνθήματα και τα σκιρτήματα,
οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι και οι μεθυσμένοι χοροί της ανατολής,
τα μεταμεσονύχτια φαστφουντάδικα και τα μεταμεσονύχτια μανιφέστα κρασιού και τσιγάρου,
ο επιδειξίας της πλατείας και οι επιδεικτικές αρνήσεις της ευτυχίας - πως να τη διαχειριστείς τόση ευτυχία; - οι σκιές των γέλιων και των δακρύων στην άκρη των πεζοδρόμων, οι σκιές των άγνωστων χιλιομέτρων που πρέπει ακόμα να διανύσεις για να ικανοποιήσεις την απληστία σου, οι σκιές των φίλων σου, των άλλων ανθρώπων και κυρίως οι σκιές εκείνων που διαδραματίζονται ακόμα μόνο στην άκρη της φαντασίας σου.

Φύσηξα προσεκτικά μη με πάρει είδηση ο διπλανός μου και γκρεμίστηκα άηχα, περήφανα, στα χέρια της στοργικής πτώσης.
Φύσηξα προσεκτικά σαν του Αιόλου χάδι να'μουν κι εγίνα ένα ιπτάμενο χνούδι άηχα, περήφανα, στα χέρια της ιστορικής πτήσης.





17/06/08
Γιάννενα

5 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Σ ευχαριστω που περασες απο μενα.. και με αυτα που διαβασα εδω , αν οντως εισαι 19..τοτε τι να πω.. ξερεις να "δουλευεις" το λογο...
Πραγμα που οι περισσοτεροι στην ηλικια σου δεν γνωριζουν.
Να σαι καλα :)

Μαρια Νικολαου είπε...

H αλήθεια ειναι πως δεν ξερω ποιο κείμενο σου να πρωτοδιαλεξω..
Διαβασα αρκετα αρχιζοντας απο το 2007..
Τα εγραφα σ ενα χαρτι με τιτλους για να σου πω ποια μου αρεσαν περισσοτερο, αλλα αυξηθηκαν και δεν νομιζω πως εχει νοημα..
Ας πουμε το πρωτο που μου αρεσε ιδιαιτερα ηταν το "πυγολαμπίδες"..
μα συνεχισαν αρκετα..
Μπραβο σου.
Τι αλλο να πω..
Τα γραπτα σου ειναι ομορφα καλοβαλμενες σκεψεις που πλησιαζουν την ποιηση.
Η ευαισθησια εχει τον πρωτο ρολο..
Σε οτι γραφεις με αγγιξες πολυ γιατι μου ταιριαζουν πολυ..
Καλη σου μερα και παλι

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

" Η Αθήνα ήρθε και θρονιάστηκε πάλι στις άκρες των δαχτύλων μου.Έκανα να φυσήξω με όλη μου τη δύναμη να πέσει κάτω, να γκρεμιστεί μα καθώς την κοιτούσα σκεφτόμουν πόσο ίδιες μοιάζουν όλες οι πόλεις, όταν οι δρόμοι τους γίνουν δικοί σου. Όταν οι δρόμοι τους γίνουν εσύ." ...

Κάθε λέξη, ένα μυστικό, μία ιστορία άλλη, ίχνος... Με σκεπάσαν τα ίχνη, λόφοι από χιόνι λεύκας.. Άσπρο χαρτί, σκέφτηκα.. Χίλιες και μία άγραφες ιστορίες.. Τα πάντα μπορείς να νιώσεις, να σχεδιάσεις πάνω του, σκέφτηκα.. Και πριν προχωρήσω στην επόμενη λέξη, ο άνεμος σκόρπιζε κι όλας τα σχέδια που μόλις είχα αρχίσει να ταξιδεύω.. Λέξεις άλλες. Στο τέλος της ανάγνωσης μία πληρότητα, σα να είχα ζήσει όλη τη ζωή μου, σε αυτό το ταξίδι. Κι έτσι είναι.. Οι εικόνες που ανέσυρες στη μνήμη μου ζούσαν, ξεχασμένες. Κάπου εκεί, κι εγώ. Άρνηση.. η άλλη πλευρά του καθρέφτη.
Μα , εν τέλη.. σε είδα! Με είδα....
Πονάει να ξέρεις. Μα χωρίς τον πόνο αδύνατο να συνεχίζεις.

Σε ευχαριστώ για το υπέροχο τούτο ταξίδεμα... σε ευχαριστώ που μου χάρισες τη ματιά σου!

rip1708 είπε...

αραγε στα αληθεια σου αρεσει αυτη η πολη?

ξερω γω; είπε...

@Μαρία Νικολαόυ
Χαίρομαι για το χρόνο σου να διβάσεις τις μικρές απόπειρές μου.
Σ'ευχαριστώ πολύ.
Να'σαι καλά.

@Ανεμοσκορπίσματα
Είμαι εδω και είμαι εκεί μια ολόκληρη ζωή, ταξίδι στο γέλιο, στην πληγή, παζαρεύω με το χρόνο μια ανταλλαγή, το χθες και το αύριο να χωρέσω στο ίδιο το χαρτί..
Ευχαριστώ και για την δική σου τη ματιά!



@rip1708
Αλήθεια, δεν ξέρω αν μ'αρέσει. Ξέρω ότι υπάρχουν σημεία, μέρη σ'αυτήν την πόλη, που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη, που θυμούνται καλύτερα από εμένα. Που η μνήμη τους διατηρείται για να κάνει πιο "όξυνη" τη δικιά μου. Γι'αυτό είναι εγώ.