22/8/08

11.08.08

Επιστρέφοντας χθες
με τα πόδια μου να κοροϊδεύουν το μυαλό μου
και το κρασί την εν' όψιν εξεταστική Σεπτεμβρίου
πέτυχα αυτό το τραγούδι στο δεύτερο, τον μόνο σταθμό που πιάνω εδώ...
Θυμήθηκα τον Ορφέα όταν τον είχα πρωτογνωρίσει.
"Χρόνια μας έχει στοιχειώσει αυτή η υγρασία που στάζουν οι οροφές..." μου είχε πει.
Κι είναι πάντα το ίδιο. Δεν γνωρίζει εποχές αυτή η γαμημένη υγρασία.
Ύστερα βρήκα όλα τα μικρά χαρτάκια με τις αποτυχημένες αυτοσχέδιες συνταγές,
τα πακέτα τσιγάρων, το πίσω μέρος εισιτηρίων
και το εσωτερικό εξώφυλλων και οπισθόφυλλων...
Χωρίς εικόνα σήμερα.

Πιες

Σκόρπισαν οι ώρες στου χρόνου τις αιώρες
σαν τ' απανωτά τσιγάρα που κάναμε μες στο σταθμό
σπίθα τ' αστέρια στα παγωμένα χέρια
το σαράκι που σε τρώει και ξαναφέρνει γυρισμό
Σα καραβάκια χάρτινα οι χαρές
βουλιάζουν άτυχα σε μέρες βροχερές
το φάρμακο που καίει τις πληγές
είναι γραμμένο σε αυτοσχέδιες συνταγές
κι εσύ πιες την υγρασία που στάζουν οι οροφές
την πίκρα που έχω μες στο στόμα πιες
Πήρες το κορμί μου και την απόγνωση μου
κάτω από το σβηστό φανάρι και σε δωμάτιο δανεικό
κι έγινε ο χρόνος δραπέτης δολοφόνος
σαν τις φλόγες του αναπτήρα που κάψανε το σκηνικό

3 σχόλια:

dim juanegro είπε...

...δεν γνωρίζει εποχές αυτή η γαμημένη υγρασία μα όταν κατασκευάζεις χάρτινα καραβάκια με τα χέρια σου και τα ρίχνεις μέσα της, εκεί να που και που επιπλέουν και μοιάζου ν στα μάτια σου με χαρές. Και στα δικά μου μάτια έτσι μοιάζουν. Μέχρι να μην μένει πια "εδώ" κανείς. Μέχρι μόναχα τα δέντρα να έχουν μείνει ίδια και οι άδειοι δρόμοι με τα σκουπίδια. Κι ύστερα ανάβεις φωτιά στην χωματερή ετούτη και αφήνεις να στάξει λίογη υγρασία, λίγο λίγο. Πρόσεξε μόνο μην πέσει μέσα και το καραβάκι. Κι αν πέσει, δεν πειράζει. Θα φτιάξουμε άλλο ή έστω θα βουτήξουμε στον βυθό της και θα ανασύρουμε καποιο που είχε φανεί άτυχο παλιότερα. Δεν μου αρέσει όμως η αναπαλαίωση. Προτιμώ να βρω νέο χρωματιστό χαρτί. Καλημέρα.

ξερω γω; είπε...

Στη μέσα χωματερη
βουτάω χωρίς αναπνοή
κι ανασύρω μονάχα
ό,τι αναπαλαιώνεται
ό,τι ακόμα με ορίζει
για να φτιάξω καινούργιο
χρωματιστό χαρτί...
κι έτσι θα πορεύομαι μέχρι
να μην μπερδεύω πια
το παρόν με το παρελθόν...
όπως διάβασα σε ένα πολύ όμορφο κείμενο...:-)

Σε φιλώ...

candyblue είπε...

Τι όμορφο να διαβάζει κανείς όλα όσα έγταψες τωρα που οι αιώρες του θέρους ησυχάζουν.Τώρα που το παλιό δέρμα ξεφλουδίζει και αφήνει να λαμπυρίζει από κάτω του το νέο.

τι όμορφα!