Πλαστικό ανθρωπάκι playmobil
γκρεμίζομαι άηχα

από κουβερτενιες οροσειρές

σε στρώμα υγρό και σαπισμενο

σα φθινοπωρινή ματαιότητα

άλλες φορές πάλι

χάνομαι μέσα σε χιονοθύελλες

από κάτασπρα σεντόνια

δίχως καμιά διάθεση

να παλέψω με τον αγέρα

ή με τα στοιχειά του ήλιου

δίχως καμιά διάθεση

να ξαναστήσω τα ποδοπατημένα

σημάδια του μονοπατιού

δίχως καμιά διάθεση διάσωσης

ίσως πάλι απλώς

δεν θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι!

είναι φορές που το άνοιγμα

των ματιών μοιάζει να προσυπογράφει

τη συμφωνία της μέρας με τη θλίψη

μ' ένα στυλό συμπαντικό που

αντί για μελάνι είναι γεμάτο με βροχή