Τ'απογεύματα τις Κυριακές

Τ'απογεύματα τις Κυριακές Στ' αγνάντι του ο χειμώνας Με σέρνει σε θύμισες λειψές Και μιας θλίψης γίνομαι θαμώνας. Τ'απογεύματα τις Κυριακές Βγαίνω απ' το σώμα μου νωχελικά Και μπαίνω μέσα σ' άναρχες μουσικές Σε ρόλους και παραμύθια δανεικά. Τ'απογεύματα τις Κυριακές Ακούω βήματα να σχίζουν σιγαλά τη σιωπή, Βλέπω μεσ' το καφέ να χορεύουνε σκιές Μα είναι μόνον κάποια του νου ξεκούρδιστη χορδή. Τ'απογεύματα τις Κυριακές Οι στοιχειωμένοι τοίχοι του σπιτιού Αντιλαλούν παράξενες φωνές Σα τη προσευχή μικρού παιδιού. Έτσι κι εγώ τ'απογεύματα τις Κυριακές Γίνομαι ξανά παιδί κι αφήνω μια ευχή, Αποκοιμιέμαι πάνω στων ονείρων τις ριπές Μα πάντα πιο μόνη ξυπνώ την αυγή.

Καθρέφτισμα Ρουτίνας

Ζεις μια ζωή απ'την ομορφιά της ψευτιάς μεθυσμένη και συμπορεύεσαι με μια αγάπη τάχα αθέλητα θλιμμένη Μια μαργαρίτα ξεπετάγεται 'μπρός σου απ' τις πλάκες της Ασκληπιού κι ανεπαίσθητα τα μάτια σου ζητάνε μια χασμάδα ουρανού Μα το βλέμμα σου τρέχει μόνο σε πρωινές εφημερίδες κι η ψυχή σου με κάποιου μύθου παλεύει άηχα, τις Ευμενίδες διαφημίσεις, αγγελίες, κηδείες, πολύχρωμες εικόνες παρελαύνουν στην απανεμιά του νου σου τις οθόνες Στη γης δίχως λαχτάρα πια ζητάς τον ουρανό, στου Αχέροντα τον άβυθο βυθό έναν, οποιονδήποτε Θεό Μα καθώς δε πουλάνε τέτοια είδη στα εμπορικά μένεις πάντοτε με χέρια και μάτια αδειανά.

Σκληρή Ματαιότις

ξεκίνησες μ' οράματα στα σκέλια ψάχνοντας σ' ατέλειωτα νυχτέρια για λίγο θεό. γαζτώθηκες επίμονα σ' όνειρα ανήλικα για λίγο αληθινό. ανέβηκες το τραχύ μονοπάτι δοσμένος σε μια φασματική αγάπη για λίγο ουρανό. είπες έτσι, ηττημένος απ' την ηδονή της ψευδαίσθησης να σπάσεις τους καθρέφτες του φθόνου μα σε πήρε το στημένο παιxνίδι του κόσμου, είπες έτσι με τα κέρινα φτερά μιας παραίσθησης, να πετάξεις μα ξέχασες πάλι στη γη τη καρδιά σου καημένε Ίκαρε που είναι λοιπόν τα φτερά σου;

Σιγή

Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ. Είναι το μοιρολόγι της μέσα μου σιωπής, Είναι το κενό που ντύθηκε στους αιώνες ηχώ, Το κενό μιας, οποιασδήποτε απάντησης στα "γιατί;" Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγω. Είναι η πληγή μου γυμνή, ψάχνει να κρυφτεί, Ένα στιλπνό προσωπείο μου δίνει πάντα να φορώ, Αφού να με σκοτώσει δεν είναι αρκετή. Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ. Είναι η ψυχή που αφήνεται σ'απατηλή φυγή, Μια Νεράιδα μικρή που δεν ανήκει εδώ Ψηλαφεί σε στίχους, του χρόνου τη ρωγμή. Είναι που στις παρυφές της μιζέριας λιποψιχώ, Γιατί η σιγή θέλει τόλμη κι αρετή Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ. Είναι το παιδί που ψαχνεί λιγάκι προσοχή.

(Κάτι αναγνωριστικό...)

΄Aρρωστη Ερινύς

Δεν έχει ματια τα φιδια που κρατουσε της τρων τα χέρια Τουτη η κολόνα εχει μια τρυπα, βλέπεις την Περσεφονη; Βουλιάζει ο κόσμος κρατήσου, θα σ'αφήσει μόνο στον ήλιο. Γράφεις. Το μελάνι λιγόστεψε η θάλασσα πληθαίνει. Γιώργου Σεφερη.