Σιγή

Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ. Είναι το μοιρολόγι της μέσα μου σιωπής, Είναι το κενό που ντύθηκε στους αιώνες ηχώ, Το κενό μιας, οποιασδήποτε απάντησης στα "γιατί;" Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγω. Είναι η πληγή μου γυμνή, ψάχνει να κρυφτεί, Ένα στιλπνό προσωπείο μου δίνει πάντα να φορώ, Αφού να με σκοτώσει δεν είναι αρκετή. Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ. Είναι η ψυχή που αφήνεται σ'απατηλή φυγή, Μια Νεράιδα μικρή που δεν ανήκει εδώ Ψηλαφεί σε στίχους, του χρόνου τη ρωγμή. Είναι που στις παρυφές της μιζέριας λιποψιχώ, Γιατί η σιγή θέλει τόλμη κι αρετή Όταν φωνάζω, να ξέρεις, δεν είμαι εγώ. Είναι το παιδί που ψαχνεί λιγάκι προσοχή.

(Κάτι αναγνωριστικό...)