Χαμένος σ'ένα φάλτσο σόλο

Είχε στα χέρια του σημάδια

απ'την λαχτάρα κάποιας χίμαιρας

που ονόμασε ελευθερία.

Μέσ'τα αλλόκοσμα μάτια του

κυμάτιζε ζωηρά η υπερτροφική του φαντασία.

Τα δειλινά γλιστρούσε απ'την στιγμή

και πήγαινε να βρει,όσα φύγαν δίχως να'ρθουν,

και κάτι παιδιά, που σα σκυλιά

μέσ'τα σωθικά του αλυχτούσαν διέξοδο να'βρουν.

Σαν έπιανε το φθινόπωρο έβγαινε μεσ'την βροχή,

μεσ'τους μύριους μικρούς καθρέφτες

και χόρευε με τ'αδιόρατο είδωλό του,

κι η καρδιά του, στην ομορφιά της γύμνιας ντυμένη

μούσκευε ολόκληρη και χλεύαζε άφοβα

την απληστία του βασιλιά Χρόνου.

Ένας πρίγκιπας του πουθενά

άναμεσα σ'αυτοκίνητα και καπνούς,

που έμαθε το σήμερα να υπομένει

και έπλασε το παραμύθι του αδιαφορώντας για τον αιώνιο

ύπνο της καλής του, για να'χει να προσμένει.

Τις νύχτες πάλευε με την απόγνωση της θριαμβευτικής γνώσης ότι υπήρχε

ακόμα και μεσ'την προσπάθεια της απόλυτης αδράνειάς του,

καθότι το μικρό σαράκι ροκάνιζε ασταμάτητα το υγρό του μυαλό,

ώσαν τα σπλάχνα του ξύλου, καταστρέφοντας το ίδιο το σώμα που το γέννησε.

Τις νύχτες πάλευε με τους κλέφτες που φέρναν οι αγέριδες

διαμελίζοντας τις ψυχές τους, σαν την μαρμαρυγή κάποιου αστέρα.

Τους ζήλεψε θαρρείς!

Έτσι, ψάχνωντας ψηλαφιστά την κρύα πλευρά του μαξιλαριού

και τη ζεστή όψη του κόσμου, αποξεχάστηκε σ'ένα φάλτσο σόλο,

και δε σηκώθηκε ποτέ ξανά απ'το κρεβάτι.

Σ'ένα φάλτσο σόλο, σαν από'κείνα που σκάρωνε για να μην ακούει τη σιωπή ή τον εαυτό του...

01/09/06