4/8/07

Ό,τι απόμεινε


Στ'απόνερα του περάσματός σου
Είμαι πάντα εκείνη η μαβιά
Αγαπημένη σου νηρηίς...
Το ανώνυμο κύημα των αφρών
Που γεννιέται επανειλημμένα,
επίμονα με κάθε κύμα
Που γητεύεται σε κάθε γλυκό
κελάρυσμα του νερού
Που χάσκει μπρος στην σαρωτική
αύρα του παραμυθιού σου.

Ωσπου να διαμελιστεί
προσκρούοντας στα βράχια
Ή ν'ασθενήσει
στη ροπή της συνήθειας...

Στην εικονική προοπτική
του βυθού σου
Είμαι πάντα μια διάφανη
μικρούλα φυσαλίδα
Αφελώς αφημένη στην άνωση,
ανεβαίνω άηχα στην επιφάνεια της πάντα
απατηλής
μορφής σου.

Εκτεθειμένη στην κάθε κίνησή σου

Εκτεθειμένη στην κάθε
υποψία ανάδυσής σου.
Συμβιβασμένη με την
κρυφή γνώση, τη γνώση
της μελλοντικής μου
Ανυπαρξίας.



1 σχόλιο:

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

δεν είναι μόνο δυο φωτογραφίες και το ξέρεις εσύ πιο καλά απ' όλους αυτό!