Please mind the gap...

Ημουν κρυμμένη μέσα στο αβέβαιο βήμα, Μέσα στο αδιόρατο και αφελές πέταγμα πάνω Απ'το κενό αποβάθρας και συρμού. Ήμουν παιδί μέσα στο τρεμούλιασμα του χρόνου, Μέσα στην ανείπωτη προσμονή για την υπόσχεση που του'δώσαν. Η καρδιά μου φτιαγμένη λες, από γιασεμιά και αιθάλη Έψαχνε λιγάκι ήλιο να ξανοίξει το χάος των ερωτημάτων. Κι έφτανε μόνο μια σιωπηλή αγκαλιά, Ένα ψηλάφισμα, δροσιά, σαν αεράκι. Άλαλος μισεμός απ'το κόσμο. Προορισμός:ο κόσμος. Χέρια συνθέτες, αρπίσματα στο σώμα, Χτίστες για το νέο μου δέρμα. Χείλια που μάτωσαν μεσ'το ασίγαστο πάθος Να νικήσουν μια φορά έστω, το Χρόνο σμηλευτή. Συνθήματα στα θρανία, στους τοίχους, στη καρδιά. Λόγια δίχως ήχο, μάτια αχόρταγα, άπληστα, Μπλεγμένα όνειρα με μουσκεμένα μαλιά, Υπόστεγα φιλιών, στίχοι και ήχοι για'μένα, Ξάγρυπνα κρεβάτια κι ο δρόμος για την Λήθη. "Ερωτικά παλέματα". Αιμάτινα σ'αγαπώ. Τέλος.Ηττήθηκα; Ηττήθηκες; Ηττηθήκαμε! Σε ρούφηξε ο ανυπόφορος συριγμός του τρένου Ή σάπισες μέσα στην ανύποπτη υγρασία της συνήθειας. Και άλλο, τώρα πια, δεν έχεις, παρά να πορεύεσαι Με μια ηρεμία στο πρόσωπο και μια απουσία στο βλέμμα. Την απουσία όλων αυτών που λαχτάρησες για μένα. Εγώ...δε ρωτας, το ξέρω, μα είμαι καλά. Γυναίκα με μια διάφανη νεκρή νεραίδα στους ώμους. Παιδί που αθέτησαν την υπόσχεση που του'χαν δώσει. Ίκαρος ανέμυαλος, που θέλησε να πετάξει ψηλά Μα προσέκρουσε σκληρά στο κενό μεταξύ αποβάθρας και συρμού, μεταξύ αλήθειας και παραμυθιού στο πουθενά σου που'ταν το δικό μου παντού.