Ένα απροσδιόριστο κενό χορεύει πάνω στις ώρες πάνω στου τώρα τις αιώρες, πάνω στους λεπτοδείκτες σιωπηρά το "γενικά" ενός οράματος μετρά. Ένα θαυμάσιο, υπερήφανο κενό σα να ουρλιάζεις "τίποτα δε μου φτάνει εδώ" μα..."για τίποτα δε φτάνεις!" να γυρίζει η Ηχώ σα μια κάμπια που σέρνεται σου στα σωθικά, μα πως να γίνει πεταλούδα με σάπια ιδανικά; Ένα αχόρταγο, άπληστο κενό χλευάζει πάλι του "είναι" σου την ήττα, κι η Ζωή σου απ'το ζήτα ως το ήτα, ξέχειλη απ'του "φαίνεσθαι" την ομορφιά χαρίζεται σε ολιγόζωη λησμονιά. Ένα διάφανο, αδιόρατο κενό, μα αν κοιτάξεις,θαρρώ υπάρχει κάτι, κάτω απ'του νου σου το κρεβάτι. Είν' το κενό που μια μέρα και σε θα κλέψει ή το γέλιο που άφησε ο εαυτός σου πριν μισέψει. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου