γράμμα στον Δ.

Με κουράζει κάθε φορά αυτός ο χρόνος
που απαιτείται -δεν ξέρω από τι, από ποιον;-
λες κι έχουμε χρόνο για χάσιμο,
αυτός ο χρόνος μέχρι να κερδίσουμε
τη χαμένη οικειότητά μας, κι όλο τρώω
τα μικρά πετσάκια γύρω απ' τα νύχια μου -κάτι
τέτοιες ώρες είναι πιο νόστιμα από ποτέ- κι είναι
πραγματικά εξοργιστικό να υπάρχει
τόσος χώρος γύρω μας και ν' αδυνατούμε να τον γεμίσουμε
με τα γέλια και τις φωνές μας -ας μας ακούσουν οι γείτονες
δεν με νοιάζει- τόσος χρόνος
γύρω μας και ν' αδυνατούμε να τον γεμίσουμε με αισθήσεις και με μνήμες...
Να τρώμε τα σωθικά μας -μαζί με τις παρανυχίδες μας-
"ίσως.." "αλλά.." "όμως πρέπει να τα συζητάμε αυτά..."
"θα ήθελα να μάθω και τη δικιά σου άποψη γι' αυτό..."
(μερικές φορές νομίζω πως για όλα φταίν οι συνελεύσεις!)
ενώ θα μπορούσαμε να ξαπλώνουμε στις μαργαρίτες
και να μαντεύουμε τι συζητάν τα σύννεφα στον ουρανό...
Αχ, κι είχα τόσα σκεφτεί χθες το βράδυ πριν κοιμηθώ.
Αναλογιστηκες ποτέ πόση σκέψη καταναλώνουμε σε
πράγματα που ποτέ δε θα τολμήσουμε να κάνουμε,
σε λόγια που ποτέ δε θα μας φτάσει ανάσα να αρθρώσουμε...

Όχι καλή μου! Αρκετές μέρες και νύχτες σου έκλεψε
και σου κλέβει αυτή η αδηφάγος γνώση κι ο έρωτας δεν
είναι κουλτούρα ξέρεις, δεν είναι τέχνη ούτε πολιτική κι
ούτε θέλω την άποψή σου για τη γεύση και την αφή...
Θα μου πεις, μόνη μου τα λέω, μόνη μου τ' ακούω!
μα δε γαμιέται κι αν έφταναν σε σένα,
αν έβρισκα εκείνη την δυνατή ανάσα που λέγαμε,
πάλι για να τ' ακούσω εγώ θα τα'λέγα.

Ίσως τα ξαναπούμε το χειμώνα.
Σε φιλώ.